Vondel of Kloos?

 

 

Verbeter Je Taal Nog Meer – 22

 

oh kloos klotsende klok met schuimende klepel
LUCEBERT: HET ORAKEL VAN MONTE CARLO

 

 et Cees Buddingh’ deelde ik een meer dan gewone belangstelling voor poëzie en voetbal. Ik zag Cees één keer per jaar op Poetry International in Rotterdam. Dan spraken we met ware overgave over de dichtkunst en het spel van onze jeugd. Cees heeft over allebei mooi geschreven. Ik herinner me zijn ‘Ode aan de poëzie’ en de regels:

‘Dat eerste gedicht
was het Vondel of Kloos? Nooit zul je ’t meer weten,
alleen dat er plots over al wat je hoorde en zag
een soort glinsterend waas scheen te liggen, maar juist
van die glinstering
moest je soms bijna huilen – het leek dikwijls net
op jubelend naar adem snakken…’

Die regels, en het gevoel dat erbij hoorde, het opstijgen uit je dagelijkse getob, de ruimte die je zag en de verrukking die je leden doorvoer, waren een sjibbolet voor degenen die zoiets óók in hun puberteit hadden ondergaan.

Je herkende ze, dezulken, die graag en veel lazen en het goed gevulde glas niet schuwden. Jan Blokker noemde ze muzisch.

Ook Jan had in zijn jeugd de schok van de poëzie ondergaan. Kees Fens, met wie wij toen samenwerkten, niet.

Dat verraste mij. Zo’n poëziekenner!

Toen ik hem ernaar vroeg, vertelde hij dat hij vóór zijn twintigste nooit een gedicht had gelezen. Pas in zijn MO-opleiding Nederlands kreeg hij ermee te maken. Hij raakte vooral geboeid door het analyseren van gedichten. Veel van zijn uitvoerige beschouwingen over poëzie waren dan ook staaltjes ontleedkunst die meer de letterkundige geleerderigheid ten goede kwamen dan de behandelde gedichten.

En vandaag de dag? Is er nog gevoel voor poëzie in onze zo verzakelijkte journalistiek? Ik ben er niet gerust op. Maar al te vaak zie je tegenwoordig dat verslaggevers geen flauw idee hebben. Toen ik onlangs Thomas Erdbrink in gesprek zag met Arjen Lubach, werd me weer eens duidelijk hoe de verhoudingen liggen. Alle fragmenten van Arjen getuigden van een grote creativiteit, het opzoeken van grenzen, pure kunst soms, poëzie.

Hier sprak de kunst, zoals het hoort, voor zichzelf, maar Thomas móest erover praten.

Hij zag de rode draad niet en verloor zich in gepsychologiseer.

Doodzonde, van zo’n geestdriftige journalist.

 

 

 

LEES VERDER
WKtS
15 AUGUSTUS 2016
DE VOLKSKNAR
DE FOTO IS GEMAAKT DOOR WILLEM KUIPERS TE SMILDE: EEN FONTEIN IN HET VONDELPARK
ZIE OOK VERBETER JE TAAL NOG MEER