KERKLICHT Foto Willem Kuipers
Dagstukjes – 260
‘een teken van wie?’ ‘een symbool van wat?’
‘ ’t is een ziekte die nu zichtbaar wordt!’
J.P.GUÉPIN
e onthoudt je. Om jezelf, om de ander, en zolang je niet ziek bent, heeft die onthouding een zekere vrijwilligheid zoals katholieke huisvaders vroeger moeten hebben ervaren wanneer ze de geslachtsdaad uitstelden.
Ik kom niet uit een orthodox katholiek nest, maar voor mij is Pasen altijd verbonden gebleven met mijn roomse moeder die haar kinderen op zondag meenam naar de kerk. Nee, mijn vader ging niet mee. Hij vond alle godsdienst flauwekul.
De afgelopen jaren hervatte ik het ritueel uit mijn jeugd, maar ik ging niet meer naar een katholieke kerk, ik ging naar een protestantse. Op alle christelijke hoogtijdagen fietste ik naar de Oude Kerk op de Wallen, waar ik overigens óók graag kwam als het géén feest was, ik bedoel in de kérk, niet op de Wallen.
Jammer genoeg werden deze uitstapjes mij de laatste jaren tegengemaakt door degenen die over de kerk gaan. Zij dachten dat ze er kunst moeten uitstallen. Nu, bijvoorbeeld, kun je de Oude Kerk maar beter niet binnen gaan. Zandzakken liggen er hoog opgetast, de ramen zijn met rode folie afgeplakt. Het lijkt wel oorlog.
Site-specifieke installatie
In hoeverre hier sprake is van kunst mag iedereen voor zichzelf vaststellen, maar ik vraag me af waarom zo’n povere site-specifieke installatie – ja, zo heet dat – de kerk van Sweelinck en Saenredam zo langdurig mag ontwijden.
Voegt zulk werk iets toen aan de eeuwenoude schoonheid? Of maakt ze die juist kapot? En waarom dan?
Van de verantwoordelijken krijg ik geen antwoord op zulke vragen. Ik vrees dat zij verstoken zijn van elk religieus gevoel, en dat is misschien nog tot daaraan toe, maar ze snappen ook de kunst niet.
Wittewijnsippende snobs zijn het.
Tot overmaat van ramp zijn ook de oude kastanjes op het Oudekerksplein verdwenen. Ze werden vorig jaar in de hevige najaarsstorm omgeblazen. Ik weet niet of ze alweer vervangen zijn, want ik ben er sindsdien niet meer geweest.
Gemelijke vetzakken
Ik had schoon genoeg van de gemelijke vetzakken die hier komen aanschuifelen om de vrouwen te begluren. Corona heeft ze verdreven en ik zou deze dierbare plek in het oudste deel van Amsterdam weer met een gerust hart kunnen bezoeken als de kerk niet dicht was.
Uitgerekend in deze tijd.
Met Pasen.
Geen dienst, geen kaarsen, geen licht, geen domina die preekt over de verrezen Christus, geen koor dat jubelend de geniale Sweelinck tot leven wekt en geen orgel waarop de organist zijn muzikale lusten ongebreideld mag botvieren.
Dat is geen onthouding, dat is een stráf.
Een dag later hoor ik dat de site-specifieke installatie blijft. Ze zou op 28 april worden afgebroken, maar Jacqueline Grandjean, directeur van de Stichting Oude Kerk en verantwoordelijk voor de tentoonstellingen, zegt dat er geen geld is om het werk op te ruimen.
Nu is het alleen voor God nog maar zichtbaar…
LEES VERDER
WKtS
18 MEI 2020
LOGBOEK 8 APRIL
