VOETBALLENDE VROUWEN IN 1912
Dagstukjes – 232
Life’s but a walking shadow, a poor player,
That struts and frets his hour upon the stage,
And then is heard no more. It is a tale
Told by an idiot, full of sound and fury,
Signifying nothing.
SHAKESPEARE, MACBETH, ACT. 5
Het nadeel van verliezen is de teleurstelling over wat je hebt gedaan. Was er dan niets goed? Nee, want je verloor.
Dát feit poets je niet weg door uit te weiden over alles wat je wél goed hebt gedaan. Niets heb je goed gedaan. Je verloor.
Om mij heen bleef het opmerkelijk stil na de nederlaag van het Nederlands elftal. Alleen de mediadienaren roerden de trom.
Wat had het voor zin om te praten over al die wedstrijden die de vrouwen hadden gewonnen. Over de manier waarop ze dat deden. Over de penalty’s die al dan niet terecht waren. Over speelsters die boven zichzelf uitstegen en anderen die beneden hun niveau bleven.
Na een nederlaag kun je maar het beste zwijgen. Misschien past bij die gedachte dat de Nederlandse voetbalsters – en hun verstandige leidster – hebben afgezien van een huldiging. Nee, wie verliest laat zich niet bewieroken. Dan ben je een slechte verliezer.
Zo droegen de vrouwen bij aan een vorm van fair play waarvan de mannen en de voetbalcommentatoren nog iets kunnen leren.
We zijn het vergeten, maar sport is stilte. Als je speelt hoor je alleen de geluiden van het spel. De sound and fury van de wereld zijn ver weg, opgelost, verstomd. Nu telt alleen nog de gelukzalige loutering van de schijnbeweging op het gras, het ballet dat voor zichzelf spreekt. Roes. Verrukking. Concentratie. Geen holle woorden. Geen gekakel van de media, geen gebrul van de massa. Begrijpt iemand die nooit zo gespeeld heeft wat sport is?
We zijn vergeten hoe mooi het was, die stilte, dat spel…
Verliezen was daaraan – tot op zekere hoogte – ondergeschikt.
LEES VERDER
WKtS
9 JULI 2019
