Uit Het Juiste Hout

 

 

 

 

 

 

Dagstukjes – 53

N ROME heeft paus Franciscus de curie, de Curia Romana, de les gelezen. En hoe! De media besteedden er ruim aandacht aan. Het verheugde mij, want Franciscus is mijn held (net als Obama). Niet omdat ik katholiek ben (of Amerikaan), maar omdat ik geleerd heb me intuïtief – maar niet naïef – over te geven aan échte leiders.

Het is het eeuwige kind in mij, ik weet het, maar op mijn leeftijd (74) heb ik voldoende baasbovenbazen meegemaakt om te weten hoe het kaf van het koren te scheiden.

Nee, geen Rutte, geen Opstelten, geen Samsom, geen Pechtold en géén Poetin, zeker géén Poetin, maar Franciscus en Obama, graag. Samen zouden ze de wereld moeten besturen.

Zoals die Franciscus – om over Obama nu maar even te zwijgen – zijn eigen roomse bureaucratie fileert, dat is grote klasse.

Bas Heijne, in de NRC, was weer de enige krantenman die het belang van Franciscus’ optreden doorhad.

Ik was het helemaal met hem eens en heb aan zijn mooie beschouwing niets toe te voegen behalve dat de paus in zijn toespraak meer dan een louter moreel standpunt uitdroeg. Wat hij te berde bracht was ook een intelligente vorm van maatschappijkritiek die de grenzen van het rooms-katholieke wereldimperium ver te buiten ging, want van alle gevaren die ons bedreigen, is de overal uitdijende bureaucratie misschien wel het grootste gevaar – ongrijpbaar en geniepig als het  gif van het nihilisme dat ons geestelijk uitholt.

Franciscus blijkt te weten hoe de duivel uit te drijven. Als een nieuwe Erasmus ging hij ons voor in het benoemen van het kwaad.

Dat hij daarbij de hand in eigen boezem stak – tja, dat is haast te veel van het goede.

Moed is zijn geloof, angst het geloof van de bureaucraat.

LEES VERDER 
WKtS

24 DECEMBER 2014