Zinnenprikkelende omslagen

Uit de oude doos – 1

 

Toen ik verloofd was met René
die zoveel hield van Hemingway,
las ik het werk van Hemingway
omdat dat werk me zoveel dee.
Maar toen het uit was tussen ons
toen kreeg ook Hemingway de bons.

ANNIE M.G.SCHMIDT

 

 

 

Vlak bij de Dom in Utrecht had je een winkeltje met tweedehandsboeken. Ze kostten soms maar tien cent per stuk. Meestal was de winkel dicht. Dan las je op de deur: Ben even weg, kom zo terug.

Dat kon lang duren. Heel lang. Soms dagen. Dan fietsten we er na schooltijd telkens weer heen om te zien of deze schatkamer eindelijk toegankelijk was.

De Amerikaanse pockets in de etalage verlokten je met zinnenprikkelende omslagen. Zulke boeken móest je hebben. Vooral Raymond Chandler, Dashiell Hammett en Mickey Spillane beloofden je avonturen die hun weerga niet hadden. Als literatuur zo sensueel aan de man gebracht kon worden, moest het wel om iets gaan wat de verveling van ons scholieren in een provinciestad kon verdrijven.

Simenon

Ik wist vaak niet wat ik kocht. Een zekere Simenon maakte grote indruk op me en ik las alles van hem in puntgave Penguins die Simenon voor mij tot een Engelse schrijver stempelden. Zijn werk behoorde tot de ontdekkingen die je in dat winkeltje deed. Heel andere koek dan de Tachtigers, Louis Couperus of Aart van der Leeuw die we op school lazen.

Heel goed herinner ik me een boek van de mij onbekende Thomas Merton. The Seven Storey Mountain heette het. Het omslag beloofde heftig Amerikaans avontuur, maar het bleek om het levensverhaal te gaan van een man die zijn zondige leven – en hoe zondig, daar had je in Utrecht geen idee van – op zijn zesentwintigste voor een Amerikaans Trappistenklooster verruilde, waar hij tot grote mystieke hoogten opsteeg.

Hemingway

Het boek maakte zoveel indruk dat ik het altijd heb bewaard, maar veel uit die tijd is verdwenen.

Ik realiseer het me als ik buiten in de stromende regen bij de papierbak sta en ernaast een stapel doorweekte boeken zie die ik één voor één ter hand neem, niet bij machte ze tot leven te wekken, zo verzopen zien ze eruit.

Het laatste boek dat ik oppak is The Old Man and the Sea van Ernest Hemingway.

Ik aarzel even, maar laat dan ook dit boek in de papierbak glijden.

Ik las het verhaal zestig jaar geleden, maar ik geloof dat ik het nu pas begrijp.

 

L E E S   V E R D E R
T E R U G  N A A R  D E  V O O R P A G I N A
W K t S
2  J A N U A R I  2 0 2 2
D E.  V O L K S N A R   N R 374