Scholieren Als Plaag

De mensen zullen elkaar verdringen,
man tegen man, de een tegen de ander;
een kind staat op tegen zijn ouders.
een nietsnut tegen een man van eer.
Jesaja 3 : 1-5

Zo onwerkelijk als de literatuur, zo werkelijk is het leven. Om de literatuur kun je wel heen maar om het leven niet. Ik blijf proberen een paar uur per dag in de wereld van het boek (het verhaal, de roman, het gedicht, het essay en zelfs het toneelspel – laatst nog een prachtige Oom Wanja) te verwijlen. Maar er kunnen omstandigheden zijn die je dwingen deze heilstaat te verlaten. Dat is moeilijk te verdragen.

Ik woon in Amsterdam, in een wijk die tot nu toe als ‘rustig’ werd omschreven. Er is veel groen, er wonen louter advocaten, financieel-deskundigen, tandartsen, consultants, bank-employés en andere vaak overbekende Nederlanders en we genieten van goed gesorteerde winkels, vriendelijke cafés, betaalbare eethuizen, gezellige markten en bereidwillige vaklieden zoals een fietsenmaker, een kaasboer, een schoenmaker, een écht Volendamse visboer en een ijsco-man – Van Wely – die wereldfaam geniet (en wel deftig is, maar niet duur).

Ik voel me dan ook buitengewoon bevoorrecht. Wat ik uiteraard ook bén. Of liever gezegd: wás.  Want ondanks de al jaren nauwelijks gewijzigde omstandigheden in deze wijk wordt het wonen er steeds meer onmogelijk door een overdosis aan scholieren. Op doordeweekse dagen, maar ook in het weekend, zijn straten en pleinen volledig in handen van de jeugd, meer in het bijzonder dat deel van de jeugd dat meent vwo (dat is: voorbereidend wetenschappelijk onderwijs) te moeten volgen ten einde in een latere levensfase, maar het liefst zo snel mogelijk, naar de hoogste regionen van ons maatschappelijk bestel te kunnen doorstoten.

Dat betekent overlast.

Scholieren zijn, al naar gelang hun afkomst en genen, puisterige of aanvallige wezens die één eigenschap gemeen hebben: ze hebben schijt aan alles wat maar naar volwassenheid zweemt. Dus ook aan ons, de bewoners. Misschien is dat de reden waarom hun ouders, die je weleens ziet in hun SUV’s, zich even puberaal gedragen als hun kinderen. Pubers halen in deze kringen gemakkelijk de vijftig.

Het aantal kinderen in Nederland neemt af, maar het aantal scholieren in onze buurt neemt toe. Iedereen moet naar het vwo. Dat is plezierig voor de scholen en hun managers, maar niet per se voor de bewoners in de nabijheid van zo’n onderwijsbedrijf. Wij weten niet hoe het in de scholen toegaat, maar voor zo ver het gedrag van de kinderen buiten de school maatgevend is, is er van zelfs maar het geringste spoortje discipline of bereidheid tot verdieping geen sprake. Wij zijn er langzamerhand van overtuigd dat we op grond van onze dagelijkse ervaring ten aanzien van de vraag of het ooit weer wat wordt met Nederland alle hoop moeten laten varen.

Wij komen er nog op terug, want het is een interessant en te weinig onderkend fenomeen. Het is een taboe. Dat taboe kun je als volgt samenvatten: De school is een veilig bolwerk, de kinderen zijn allemaal even leergierig – zelfs lessen over de natuur zijn volgens de schoolleiding zeer aan hen besteed, maar Attilla’s hoef is vergeleken bij hun modieus geschoeide voetjes een aangename streling – en ze gaan tot het gaatje als ze ten slotte zo nodig dat vwo-diploma moeten halen.

Van de leiding, de rectores en con-rectores, krijg je slechts opgewekte retoriek te horen. Leugens. Men bedrijft er, iets milder uitgedrukt, public relations. Net als multinationals, winkelketens en politici waken middelbare scholen over hun imago. Daartegen hebben wij als bewoners geen verweer. Te minder als ook het Gezag – gemeente en politie – deze weg – van de minste weerstand – volgt en ons negeert.

In feite zeggen ze: Ga toch verhuizen, man! Maar wij voelen er weinig voor om als een Utrechts homostel te worden weggepest om eindelijk, eindelijk verlost te zijn van het bronstige burlen de hele dag door, het gegil van tot het uiterste opgefokte meisjes, de verkrachting van het groen, de patatbakken en chipszakken op straat, de fietsen her en der neergekwakt en de arrogantie van zo’n hoogopgeleide-in-spe als je het waagt hem op zijn gedrag aan te spreken. Hij ziet je niet eens staan. Volslagen onverschilligheid is je deel. Respect, man. Ja, maar niet voor die fossiel die voor hem staat….

De media hengelen voortdurend naar nieuwe taboes. De verloedering van de middelbare scholier is er een, maar ze zwijgen in alle talen. Ook de usurpatie van de openbare ruimte is voor hen geen item, zolang het Gezag dat niet op hun bordje legt.  Jammer, want als het Gezag nog érgens invloed heeft, dan is het in de media….

Zie ook Een Nieuw Alfabet.
En: Je hoort steeds vaker…

11 juni 2012