Opa’s

 

Dagstukjes – 137

 

Samen naar de apies kijken, samen naar het strand.
En als je geluk had ging je samen naar de brand.
Samen op het ijs en met een sleetje in de sneeuw…
MIJN OPA, MIJN OPA UIT JA, ZUSTER, NEE ZUSTER

 

veral politie, zelfs te paard. Arrestantenwagens blokkeerden de wegen. Geen doorkomen aan. Omzichtig wurmden we ons langs de barricaden.

Een aanslag?

Een dreigende aanslag?

Nee, op het veld van Swift aan het Olympiaplein in Amsterdam werd gevoetbald. De profs van Vitesse tegen de amateurs van Swift. Het ging om de beker die Vitesse vorig seizoen had gewonnen. Dat stond op de Arnhemse spelersbus: Vitesse bekerwinnaar.

Nadat we alle roadblocks hadden weten te omzeilen, konden we opstomen naar Osdorp, aan de andere kant van de stad, waar mijn negenjarige kleinzoon Micha bij de Pirates honkbalt. Hij moest die middag trainen. Voetbal vermocht hem van meet af aan niet te boeien. Anders dan zijn oudere broer, die óók honkbalt, heeft hij Swift al vroeg de rug toegekeerd. Zijn broer bleef. Als hij op zaterdagochtend een wedstrijd speelde, stond ik vaak met Kees van Kooten langs de lijn. Zijn kleinzoon speelde in hetzelfde elftal. De beide opa’s hadden genoeg herinneringen op te halen om niet al te gestrest het spel van hun nazaten te volgen.

Op een keer overhandigde Kees mij een boek dat hij als ‘opa’ had geschreven, Episodes. Ik las het en ervoer het als een kostelijk geschenk. Een échte Van Kooten. Wat me van Episodes bijbleef, was de aan angst grenzende bezorgdheid van de schrijver.

O, ja, zei hij, vond je dat?

Ja, zei ik, dat vond ik, en ik meende ook een verklaring te hebben. Naarmate je ouder wordt, zei ik, ga je je dierbaren zo ontzettend koesteren dat de vrees er een te verliezen je soms de adem beneemt.

Daarom is het fatsoenlijk, zei ik tegen Kees, dat wij eerst gaan.

Ja, zei hij, maar daar zitten zij dan weer mee. En we keken ontroerd naar de 22 voetballertjes, van wie er misschien twee na ons verscheiden een traan zouden laten.

Toen Micha en ik van de honkbaltraining in Osdorp terugkeerden was er nog steeds die op oorlogssterkte gebrachte politiemacht, al was de sfeer ontspannen. Dagje-uit voor de politie.

Eenmaal thuis hoorden we dat Swift van de voetballende miljonairs uit Arnhem had gewonnen. Na strafschoppen weliswaar, maar toch.

Wat een krukken, dacht ik, die beroepsvoetballers van tegenwoordig, maar ik hield mijn mond.

LEES VERDER
WKtS
25 SEPTEMBER 2017