Verbeter je Taal Nog Meer – 86
Dan zat je uren haast roerloos op je kamer
te luisteren naar iets wat je enkel in
jezelf kon horen en dan nog maar zelden…
C. BUDDINGH’ ODE AAN DE POËZIE
Maarten Biesheuvel is dood, maar zijn brommer op zee snort voort in eindeloze deining. Tenminste zolang Wilfried de Jong en Ruth Joos op zondagavond in Zijn Naam over boeken mogen praten.
Misschien lukt het ze.
Er was beiden zichtbaar veel aan gelegen om er iets bijzonders van te maken, om het niet zozeer over boeken als wel over lezen te hebben, en dat sprak mij aan.
Hun aanstekelijke enthousiasme deed me denken aan Podium Witteman, ook op de zondagavond en eveneens gericht op de inhoud, op muziek in een veelheid van vormen, ten gehore gebracht door uitzonderlijke vaklieden die soms ingetogen ondervraagd worden door de oude rot Witteman. Maar wat het programma uitzonderlijk maakt is niet de vakkundige presentatie van Paul Wittemande, het is speelruimte die geboden wordt aan de humor, het talent en de verrassende muzikale vondsten waarmee Mike Boddé, Floris Kortie en Fuse ons telkens weer verrassen.
Hebben Witteman en de zijnen het makkelijker dan Joos en De Jong? In zekere zin wel, want zij kunnen hetgeen ze beogen laten hóren. De moeilijkheid met boeken is dat je de kijker niet kunt laten lézen. Je kunt hem er alleen maar door een veelzijdige, creatieve benadering toe inspireren.
Reis
Lezen is meer nog dan muziek iets heel persoonlijks. Iemand kan je wel adviseren iets te lezen, maar hij kan je niet dwingen – zoals helaas in het voorbereidend wetenschappelijk onderwijs nog altijd gebeurt, weet ik uit betrouwbare bron.
Lezen wordt onmisbaar voor je zodra je gevoeligheid voor het woord is gewekt, zoals je muzikaliteit als een Doornroosje wakker gekust kan worden wanneer je meer in klanken hoort dan geluid.
Kinderen leren – als het meezit – al jong hoe woorden met ze aan de haal kunnen gaan om ze mee te nemen op een avontuurlijke reis naar een ándere regionen waar – afhankelijk van de schrijver – álles mogelijk wordt. Daar ontbotten de fleurs du mal [1] die in de alledaagse werkelijkheid zelden tot bloei komen. Zo wordt het lezen persoonlijk, van jou, het wordt jouw onbeperkte innerlijke vrijheid.
Als Brommer Op Zee erin slaagt de kijker van dit besef te doordringen, dan wordt zo’n uur boeken op de Dag des Heren net zo’n feest als Podium Witteman.
Zolang er een brommer op zee rijdt, zijn de wonderen de wereld nog niet uit.
Ik blijf in sprookjes geloven.
TERUG NAAR DE VOORPAGINA
LEES VERDER
21 APRIL 2021
WKtS
DE VOLKSKNAR
[1] Les fleurs du mal – de bloemen van het kwaad – is de titel van de poëziebundel, waarmee Charles Baudelaire in 1857 de gezeten burger in Frankrijk een klap in het gezicht gaf. A slap in the face.
