Dagstukjes – 193
Frans Vanderwildt,
groot-industrieel
en kloostercellenschilder
brengt een nieuw type
speelgoed op de markt.
b.v. Het Jobspel
met bijgeleverde meststankpillen.
LOUIS FERRON: GROOT WAS ONS GELOOF IN GOD’S OWN COUNTRY
e Quote 500 verschaft ons elk jaar veel plezier. Wie is de rijkste in het land? Mevrouw Heineken. Een vrouw, ja. Heerlijk nieuws voor onze feministische columnisten. Als ze overwegen dit heuglijke feit als winst voor de vrouwenbeweging in hun stukjes te memoreren, raad ik ze aan ook ‘prinses’ Mabel even mee te nemen die in één klap 240 miljoen euro rijker werd toen het succesvolle betaalbedrijf Adyen – waarin wijlen haar man prins Friso veel geld had gestoken – naar de beurs ging.
Mabel bewees weer eens een gevoelige neus voor geld te hebben.
Pecunia non olet, oftewel geld stinkt niet, zoals keizer Vespasianus volgens Suetonius gezegd heeft toen senatoren protesteerden tegen zijn belasting op de Romeinse riolen, op de Romeinse stront zogezegd.
Toch vond ik het belangrijkste in deze Quote niet dat we bijgepraat werden over de dikste portemonnees in Nederland, het belangrijkste nieuws vond ik dat er zoveel miljardairs bijgekomen waren.
Het begrip miljardair onttrekt zich aan mijn voorstellingsvermogen. Het is iemand (m/v) die 1000 keer een miljoen bezit, een bedrag van 1.000.000.000 euro. Een negennuller zogezegd.
Voor de goede orde: Als zo iemand 999 keer een miljoen aan een goed doel geeft – een omvallend ziekenhuis bijvoorbeeld – dan houdt hij (of zij) nog altijd een miljoen voor zichzelf over. Moet genoeg zijn, zou je denken.
Nóg interessanter vond ik het onderscheid dat Quote maakte tussen wat zij noemen makers en takers.
Makers fabriceren iets nuttigs voor de mensheid – de Stint bijvoorbeeld – en zorgen voor werk, takers verdienen waanzinnig veel geld met financiële trucs, de verkoop van bedrijven die ze nooit van nabij gezien hebben en aandelentransacties – de Mabels onder ons dus.
Kapitaal vergaren door het produceren van min of meer onmisbare zaken – boter, kaas en eieren bij wijze van spreken – vergt meer inspanning, zorg en verantwoordelijkheid van de ondernemer dan goochelen op de beurs. Geef mij de miljoenen die Mabel in de schoot geworpen kreeg, en ik doe de rijkaards van Quote op mijn dooie akkertje na. Niet door daklozen te helpen of het Slotervaartziekenhuis overeind te houden, maar door huizen en hotels in Amsterdam te kopen. Ik kon als kind al goed monopoliën.
Verontrustend vond ik de constatering dat de nieuwe takers zich nóg minder bekreunen om mens en maatschappij dan de oude miljonairs die de werkende bevolking nog weleens toestonden zich aan hen te vergapen.
De nieuwe takers laten zich nauwelijks zien, klaagt Quote.
Nee, wat wil je. Ik zou me ook kapot schamen in mijn geblindeerde SUV…
LEES VERDER
WKtS
1 NOVEMBER 2018
