Logboek februari 2020

 

 

 

 

 

 

29 FEBRUARI  Als ik een vuurtoren zie, ben ik verkocht. Op tal van eilanden ben ik erheen gewandeld of gefietst. Minstens een keer per jaar steek ik de Waddenzee over naar Terschelling om de Brandaris te begroeten. Toen ik dan ook hoorde van een film die The Lighthouse heette, kon ik niet wachten. Het was horror werd er gezegd, maar ja, er wordt zoveel gezegd. Horror is bovendien een nogal weids begrip. De film was bijzonder, zwart-wit, vierkant doek en ja… de hoofdrol speelde een vuurtoren. Willem Dafoe en Robert Pattinson waren een paar voorwereldlijke  mánnen die een merkwaardig soort negentiende-eeuws Engels praten en zo het verhaal van Robert Eggers en zijn broer Max zijn tijdloze atmosfeer sfeer te geven, een mythisch verhaal, een verhaal van angst, gevaar en natuurgeweld. Een verhaal dat als een klassieke Hitchcock – Birds – demonen in ons onderbewuste boven water moet brengen. Een verhaal dat zelfs de stoerste kerel klein maakt. Ménselijk, al te menselijk. Men had zijn best gedaan. Veel was uit de kast gehaald. Behalve Hitchcock, zag ik Buñuel, de nouvelle vague, kapitein Ahab uit Moby Dick, To the lighthouse van Virginia Woolf en nog zo het een en ander uit de film- en literatuurgeschiedenis langskomen. Het was te veel. Al die verwijzingen benamen mij het zicht op de kern van het drama dat zich in, op en rond de vuurtoren voltrok. Het werkte niet, hoe spectaculair verfilmd ook. Betrekkelijk onaangedaan verliet ik de bioscoop. Onder het genot van een glas wijn in de Stadsschouwburg verloor ik me in herinneringen aan de meesterwerken die Robert Eggers en zijn broer hadden geprobeerd te evenaren. Hadden ze te hoog gegrepen? Nee, ze wisten niet wat ze wilden vertellen. 

 

27 FEBRUARI  Al dagen gaat het op de radio, op de tv en in mijn kranten over het Corona-virus. Ik weet nog steeds niet wat het is, hoewel ik alles lees, beluister en bekijk,  maar naarmate ik meer gepraat hoor, neemt mijn ongerustheid toe. Stel dat het virus in Nederland opduikt. Dat ik het krijg! Dát het in Nederland zal toeslaan, staat volgens alle media, vast. De vraag is alleen wannéér. Nu, vandaag was het nog niet zo ver. Ik haal, nog zonder mondkapje, opgelucht adem en wacht. Heel België, heel Duitsland, heel Frankrijk en heel Engeland, zegt mijn buurvrouw, zijn op de wereldkaart al rood gekleurd, wat betekent dat het Corona-virus in die landen is binnengedrongen, maar in België – tot in alle uithoeken rood gekleurd – blijkt er slechts sprake van één geval. Let wel: één! Die wetenschap relativeert de zwaarte van het onheilspellende nieuws, maar niet mijn angst. Het Corona-virus kómt, zeggen alle reporters, zélfs in Amsterdam, al weet geen van hen wanneer. Ik smeek de goden: laat het in ’s hemelsnaam ná mijn dood gebeuren. Ik hoef niet alles te kunnen navertellen.

 

                                          

 7 FEBRUARI  Spreuk van de dag: Der Mohrkopf hat seine Schuldigkeit getan, der Mohrkopf kan gehen, vrij naar Friedrich von Schiller. [07022020]

 

ZIE OOK MAART