De radicalisering van Franciscus

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

OUDST BEKENDE AFBEELDING

 

Dagstukjes – 2

 

O, waar is hij, die uit bezit bevrijd,
in armoe groot zo sterk werd,
dat hij zijn kleren uitdeed op de markt
en, naakt, gehuld werd in een bisschopskleed.

J.C.VAN SCHAGEN

 

 

Francesco (Giovanni) Bernardone werd in 1181 of 1182 in Assisi geboren. Hij overleed  in 1226 in la Porziuncola. Een veelbewogen leven, waarover roomse dwepers anders zullen oordelen dan kritische geleerden zoals de Fransman Jacques Le Goff en de Nederlandse Helene Nolthenius.  Zij zagen in Franciscus een wegbereider van de Renaissance in Europa, geen intellectueel, maar een herder.

Wie de afgelopen dagen de moeite nam hun boeken over Franciscus te lezen (of te herlezen) zag een verzonken, middeleeuwse wereld te voorschijn komen die – zeker tot de Reformatie – in alle opzichten door Rome werd beheerst.

Franciscus verzette zich. Eerst tegen zijn vermogende vader – een pijnlijke aangelegenheid –, later tegen de kerk die te ver van Christus’ evangelie was afgedwaald.

Tot zijn zesentwintigste was Franciscus een verwende corpsbal. Toen veranderde hij. In een paar jaar tijds radicaliseerde  hij tot een strijdbaar man. Hij werd zelfs van ketterij verdacht, maar zijn beweging groeide en groeide, tegen de verdrukking in.

De Franciscanen vernieuwden de kerk. Weg van de macht, dicht bij de gelovige, weg met het Latijn, leve de volkstaal, weg van de pracht en praal en ruim baan voor de eenvoud.

Intenser nog dan Jezus droeg Franciscus de boodschap uit dat armoede een deugd is.

Christus kwam op voor de armen, maar voor hem hoefde je niet zélf arm te zijn. Menige christelijke rijkaard zal hem eeuwig dankbaar zijn.

Franciscus was ervan overtuigd dat je zélf arm moest zijn.

Straatarm. 

 

 

 

LEES VERDER
WKtS
10 APRIL 2013