CULTUUR IN HET BEATRIXPARK
Ruim baan voor de baantjesjagers
e man die onder leiding van de verpleegkundige A, Marja van Bijsterveldt (49, CDA), de komende jaren over de cultuur gaat, is staatssecretaris Halbe Zijlstra (41,VVD). Hij werd op de televisie geïnterviewd. Gevraagd naar zijn kennis van zaken zei hij dat hij regelmatig cultuur bezoekt. Naast mij schoot iemand in de lach, een vrouw.
Het kwam deze avond, waarop het nieuwe kabinet werd gepresenteerd, wel vaker voor.
Was het de opluchting?
Na de dreigende uitroeiing van alle moslims in Nederland (en de rest van de wereld) zag je alleen een stel rare mannen uit de provincie (met lokale tongval) die het geweldig met zichzelf getroffen leken te hebben.
Het was de anti-climax die Fitna heet.
Cultuur – wat bedoelt iemand als hij dat woord in de mond neemt? Ik bezoek ook regelmatig cultuur, maar ik zal wat ik dan onderga niet lichtvaardig zo noemen.
Cultuur.
Is dat ‘mijn’ Beatrixpark waar in het gouden herfst-licht Amerikaanse eik en esdoorn zo rood opgloeien dat ze de Zuidas met zijn opgefokte zakkenvullers doen verbleken?
Cultuur.
Is dat de schommel in de speeltuin voor mijn deur waaraan mijn jongste kleinzoon zich vastklampt terwijl hij mij in zijn gelukkig nog niet-ingeburgerde Nederlands onnavolgbaar diets maakt wat hem beweegt?
Cultuur.
Is dat mijn nieuwe buurvrouw uit Nigeria die een paar jaar in Amsterdam zal verblijven omdat haar man, geloof ik, een computerspecialist is zoals we die in Nederland niet meer kunnen opleiden?
Vreemden
In de Westergasfabriek zag ik de voorstelling Last Poets – over de politieke (en culturele) keuze waarvoor zwarten in Amerika zich in de jaren zestig geplaatst zagen. Ik was in het gezelschap van mijn oude vrienden van AIDA, de organisatie voor gevluchte kunstenaars .jpg)
(http://www.aidanederland.nl/ ) die haar leven nooit zeker is geweest, maar zich nu op het ergste voorbereidt. Want ‘vreemden’, ja, en dan óók nog kunstenaars, die lusten we in Oosterwolde niet.
Na afloop fietste ik met Els de Wit (foto), zakelijk leider van het BIM-huis – die het komende jaar in Sri Lanka gaat wonen en werken – terug naar huis. In de Bilderdijkstraat zagen wij – even in rust vanwege een stoplicht – hoe twee Nederlanders (?) elkaar vol op de mond kusten en niet van ophouden wisten. Een van hen droeg een hoofddoek. Man en vrouw gingen zo in hun liefkozing op dat wij, nee niet óók zin kregen, maar even teruggevoerd werden naar het gedreven spel van de jonge acteurs in Last Poets, een heftig stuk naar het boek van Christine Otten die er ook was en na afloop met Huub van der Lubbe van De Dijk stond te praten die zojuist Solomon Burke, de ‘soullegende’ zoals het Journaal zei, de hemel in had gezongen. In Paradiso. In paradisum deducant te angeli (naar het paradijs begeleiden je engelen).
’s Middags had ik de schier onbeschrijflijke schijnbewegingen, vreugdehuppeltjes en stoere tackles van mijn oudste kleinzoon bewonderd, terwijl hij op de velden van Swift aan het Olympaplein om de overwinning streed met en tegen kinderen van wie de ouders elders aan het lesgeven, schrijven, acteren of vormgeven waren, kortom keihard en buitengewoon elitair aan het werk.
In de Willem de Zwijgerkerk, om de hoek, hoorde ik The Bartholomew Consort uit Oxford onder leiding van de bezielende koordirigent Jan Joost Elburg.
Eenmaal weer thuis las ik geamuseerd verder in Requiem voor een vriend, de herinneringen van Han Voskuil aan de VVD’er Jan Breugelman die zijn leven lang, erg geestig, de kat de bel aanbond en zich in z’n graf zou omdraaien als hij nu zijn partijgenoten zou meemaken. Toen waren ze al dom, in zijn ogen, maar hoe moet je ze nu kwalificeren? Baantjesjagers?
Wanbeleid
Ik nam vier kranten door en verbaasde me ’s avonds voor de tv over Ben Knapen, oud-hoofdredacteur van de NRC, die deed alsof zijn neus bloedde toen de anderhalf miljoen euro ter sprake kwamen die hij meekreeg nadat hij als lid van de raad van bestuur bij PCM bijna de Volkskrant, de NRC, Trouw en Het Parool om zeep had geholpen. ‘Wanbeleid’ oordeelde de rechter.
In Utrecht zag ik Ontsnapt, een film van Jetske Spanjer en Ange Wieberdink ( http://angewieberdink.nl ) over twee vrouwen die aan de dodenmars uit het concentratiekamp Buchenwald, bij Weimar (cultuur!), waren ontkomen.
.jpeg)
Minstens zo’n wreed (en heroïsch!) vrouwenportret was Breaking the waves van Lars von Trier, de film die ik laat op de avond op Arte zag.
Cultuur.
En nog kon Holle Bolle Gijs van de honger niet slapen…. .
Geachte staatssecretaris, beste Halbe, je bezoekt geen cultuur, dat is, behalve onzin, een misverstand. De cultuur bezoekt jóu (en kan dan ook weleens een bezoeking zijn). Wie erin slaagt voor die waarheid zijn oren en ogen te sluiten, is, sorry, goede man, óf niet geïnteresseerd óf dom. Maar diep in mijn hart vrees ik: beide.
14 OKTOBER 2010
WktS
