Een Nieuw Alfabet

GALENIET – 12

                        EN SNEED DE TINGELTANGEL-WOORDEN VAN VAN OSTAIJEN IN DE EIGENHEIMERS… 12 ‘Je vindt hem goed dus?’ vroeg Werner die zich weer eens verbaasde over de ruimdenkendheid van die man. ‘Heel goed,’ zei Antoine, ‘leve Van Ostaijen! Nihil in vagina, nihil in crux suastica.’ […]

Galeniet – 13

IK KWAM HEM MET EEN PAAR COLLEGA’S, IK GELOOF, IN HET KAUFHAUS DES WESTENS TEGEN… 13 Plotseling voelde hij hoe moe hij was, leeg, onthecht, dacht hij, als een monnik tijdens de metten. Hij gooide zijn peuk in de dakgoot en kleedde zich uit. Hij rook zichzelf… Naakt kroop hij tussen de lakens en viel […]

Galeniet – 14

WILDE SANDRA AL EEN VOORPROEFJE VAN HUN ALPENGELUK… 14 ‘Nee, Werner, niet nóg meer van die rare ideeën van jou.’ Maar dat viel heel erg mee. Zijn hoofdredacteur wás niet mordicus tegen. Hij hoorde Werner zelfs opvallend geïnteresseerd aan. ‘Heel goed, Werner,’ zei hij ten slotte, ‘heel goed, en dan gaan wij de lezer natuurlijk […]

EEN NIEUW ALFABET – 15

HET IJZIGE GROEN VAN DE GLETSJERSPLEET…   2. LåNGBANSHYTTAN Het hooggebergte was Werner niet in zijn koude kleren gaan zitten. De vrees die hem vanaf dag één had vergezeld, was er, als hij op zijn lompe stappers achter Sandra de gruizige rotsen beklom, niet minder op geworden. Last op z’n schouders, trillingen in spieren waarvan […]

Långbanshyttan – 16

GROOT ALS EEN LAMMERGIER WAS DE VOGEL GEWEEST 16 Gesterkt was hij, terug in Utrecht, naar de krant gefietst. Helmut, Antoine en Douwe begroetten hem als hun verloren zoon. Flauwe grappen over de waldhoorn. Het thema was in goede aarde gevallen. De vier elementen – daar had iedereen wel wat over te melden, je kreeg […]

Långbanshyttan – 17

                      DE RADELOZE ROEP VAN DE MANNEN IN DE LOOPGRAVEN… 17 Altijd die opvoedkunde van haar: ‘Werner, in de bergen moet je goed eten, hoor,’ als hij na een paar happen haast brakend het verpieterde Bergsteigeressen van zich af schoof. ‘Zeg, nu, gaan slapen, hoor,’ […]