Dagstukjes – 89
Het is tijd voor vrede
Ter land, ter zee, in de lucht
En op de voetbalvelden
HANS VLEK: HOOG TIJD
andaag wordt in Amsterdam de marathon gelopen. De Marathon Van Amsterdam! Mijn oudste zoon loopt mee. Hij was al jong doctor in de wiskunde en begon rond zijn veertigste lange afstanden te lopen. Of er een verband is weet ik niet. Mens sana in corpore sano, denk ik dan.
Ik heb sport altijd heerlijk gevonden, maar lopen was niet zo mijn ding. Fietsen ook niet. Ik was van het spél, voetbal, volleybal, tennis. Nu wandel ik alleen nog maar, in de bergen, in de duinen, als het maar op- en neergaat. Mijn fpelen is golvende rechtlijnigheid geworden.
Voor mij – opgegroeid in een Utrechtse volksbuurt – speelde het spel zich altijd al buiten af. Het was buitenspelen. Op straat of in de bossen. Het was één met de natuur. Zelfs, of juist, in de stad.
Pas de laatste jaren begin ik door te krijgen wat dat betekent. Ik was van meet af aan een verklaard tegenstander van kunstgras – en van Louis van Gaal. Ik begin langzamerhand te begrijpen dat de velen die de natuur niet voelen, niet ruiken, niet proeven, niet hóren en niet zien, ook de sport niet begrijpen. Of de kunst. Of de religie.
Zulke mensen zijn rijp voor verschrikkingen waarvan Donald Trump vandaag de dag het symbool mag heten.
Vernedering. Vernieling. Moordlust.
Het begon in Amerika met het uitroeien van de indianen en het eindigt wereldwijd met de Ausradierung van de naas-ten-lief-de…
LEES VERDER
WKtS
16 OKTOBER 2016
