Dagstukjes – 308
Gek, zoals dat gaat. De oorlog in Oekraïne brengt bij mij allerlei herinneringen naarboven aan die ándere oorlog die ik als kind heb meegemaakt.
We overleefden de angst en de onzekerheid en hoopten er na de Bevrijding meer over te horen, maar dat gebeurde niet, hoogstens mondjesmaat, terloops, anekdotisch.
Op een keer vertelde mijn moeder – die in Duitsland geboren en getogen was – hoe erg ze het had gevonden dat de Moffen haar radio hadden meegenomen. Een Blaupunkt. Haar eerste radio. Ze was er dolblij mee geweest. Hij maakte haar wereld groter en voortaan kon ze – zo vaak als ze wilde – An der schönen blauen Donau of Zwei Herzen im Dreivierteltakt beluisteren.
Die Blaupunkt stond in geen verhouding tot de dood, het lijden en het verdriet van haar dierbaren in Duitsland en de Trümmerhaufen die de oorlog van haar Heimat had gemaakt. Daar hoorde je weinig over, alsof ze er niet persoonlijk bij betrokken was, maar hoe de oorlog haar als mens, als moeder én als echtgenote had geraakt, dat vertelde ze niet.
Al het verdriet dat ze voor haar kinderen verborgen had willen houden, werd door die Blaupunkt pijnlijk voelbaar.
L E E S V E R D E R
W K t S
1 9 M A A R T 2022
T E R U G. N A A R. D E. V O O R P A G I N A
