ALS IN EEN DONKERE SPIEGEL…
Dagstukjes – 140
Vincent verstijft. Zij had een Fath-beklede derrière en daar stond hij voor
en schopte raak en dat was hem een weelde
oneindig groter als dat stomme oor.
JOH. C. P. ALBERTS: VINCENT
p 12 april 2014 ging het hier over het Stedelijk Museum in Amsterdam. Er was een nieuwe directeur aangesteld, Beatrix Ruf.
Ik schreef toen: ‘Er zijn nu weer twee kapiteins op het schip van het Stedelijk. Het verleden leert ons dat dit geen gelukkige constructie is. Maar vreest niet: als Karin en Beatrix er samen niet uitkomen, beslist de kunst.’
Drie jaar (3 jaar!) later is het zo ver. De kunst heeft beslist en de kunst, dat is Beatrix Ruf, niet zakelijk directeur Karin van Gilst die geen kunst wil, maar blockbusters. Zij heeft het veld moeten ruimen.
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat met het Stedelijk, want het blijft tobben zolang managers en bestuurders – en de media – lippendienst aan de kunst bewijzen, maar er toch vooral zelf wijzer van moeten worden.
Je kunt hun instelling aflezen aan de mate waarin ze in het verleden zijn geïnteresseerd.
Voor geen cent.
Na het vertrek van Rudi Fuchs – die ruzie kreeg met die ándere kapitein op het schip, zakelijk directeur Stevijn van Heusden – ging het Stedelijk op slot. Er werd verbouwd. Tien jaar lang! Toen dit werk eindelijk klaar was, mochten bezoekers de nieuwe huisvesting betreden. Met duizenden tegelijk stroomden ze toe. Wat een gebouw! Desondanks lukte het Karin van Gilst niet in haar eentje het museum de wereldfaam te bezorgen die de Amsterdamse kunsthotemetoten voor ogen stond. Daartoe trokken zij ‘powerfrau’ Ruf aan en sindsdien waren de rapen gaar. Opnieuw. Wéér ruzie in de tent. Wéér die akelige sfeer.
In hun tomben schreiden de dode kunstenaars bittere tranen. Voor de zoveelste keer zagen zij hoe blind bestuurders voor hun werk zijn.
Wordt het niet tijd dat deze lieden van het verleden gaan leren?
En van de kunst?
Hún oogkleppen benemen óns het zicht op het Stedelijk.
17 OKTOBER 2017
WKtS
LEES VERDER
