Dagstukjes – 86
n de Volkskrant schrijft Bert Wagendorp, nadat hij alle zeer ernstige feiten over de internationale verloedering van het voetbal heeft opgesomd, dat we zullen blijven kijken.
Ik begrijp wat hij bedoelt. Ik ken de verslaving. Nog elke zondagavond kijk ik naar het spel dat mij heel lang in mijn leven grote vreugde heeft verschaft. Toch merk ik dat ik mijn evenwicht verlies. Ik balanceerde tot nu toe op twee emoties – ja, dat is een hele kunst, ik weet het. De ene was mijn betrokkenheid bij het spel, de andere mijn afkeer van de oplichting, de domheid en het vertoonde niveau, de gemelijkheid, en dan zwijg ik nog maar over de volslagen kritiekloze mediadienaren aan wie ik me kapot erger. Nu slaat de balans door, des te sneller naarmate ik langer naar Podium Witteman kijk. Ik kan er op zondagavond niet genoeg van krijgen en schakel steeds vaker te laat over naar het voetbal. De overgang is een afdaling in de Hades, sorry, de hel.
Ik herinner me hoe de baas van de sport bij de Volkskrant, Ben de Graaf, begin jaren tachtig op een keer met de muziekredacteur mee mocht naar het Concertgebouw. ‘Als ik dat had geweten,’ sprak Ben na afloop, ‘dan was ik nooit de sport ingegaan.’
Het verschil tussen de concertzaal en het voetbalstadion. Vaders en moeders, kiest u maar.
LEES VERDER
WKtS
12 OKOBER 2016
