KUNSTWERK ARTZUID APOLLOLAAN AMSTERDAM
Dagstukjes – 157
Es war eine triste Zeit
HUGO BALL, DIE STUNDEN SCHMECKTEN BITTERSÜSS
k leef almaar sneller. Vroeger duurden de uren dagen, nu zijn de dagen óm voordat ik mijn mail heb kunnen tsjekken. Ik hol achter mezelf aan.
Leeftijdgenoten bestrijden het ijlen der tijd door steeds meer te reizen. Weer naar Schiphol. Waar nu weer heen? Myanmar? Als het vreten maar te pruimen is.
Ik wandel – of fiets – tegenwoordig zó langzaam dat ik voor anderen een fossiel obstakel ben, vooral voor hippe moeders op een bakfiets met stroomversnelling.
Ongeduld, ongeduld. Kippendrift. Hoe hebben ze maar liefst negen maanden – negen maanden! – op dat kind van ze kunnen wachten?
Waarom moet alles zo snel?
Omdat het kan. Niet jij doet het, maar de technologie. Een bovennatuurlijke kracht drijft je voort. Het lijkt de goddelijke Almacht wel.
Niet alleen ik, maar iederéén rent achter zichzelf aan, blind voor natuur en architectuur, voortbewogen door de eigentijdse prothese in het holle van zijn hand.
Zie de tegennatuurlijke mens anno 2018. Kán alles. Wéet alles. Zégt alles, en presteert niets.
Myanmar dan maar?
LEES VERDER
WKtS
17 JANUARI 2018
