Dagstukjes – 133
Het was zomerdag.
De doodstille straat lag
te blakeren in de zon.
MARTINUS NIJHOFF: HET UUR U
omer is voor mij behalve zwemmen in de zon een aangename afwezigheid van de gebruikelijke kippendrift om je heen.
De straten zijn leeg en stil. Vreemd als in Het Uur U van Martinus Nijhoff. Of door de hitte loom ontregeld als in het verhaal Oud-Zuid van Nicolaas Matsier.
Om mijn oud woonhuis scholen staan, twee, met allebei duizend leerlingen. Weg. Naar Bali, naar Curaçao, naar Benin. De wijde wereld in. Weg.
Hun plaats is ingenomen door gebutste busjes met bouwvakkers die de godganse dag door – ook in het weekend – schuren, zagen, hameren en elkaar als in Jiskefet bassig en onverstaanbaar aanroepen.
Het is de oplevende economie, meneer.
Het ene huis na het andere wordt verkocht en gestript. Men laat – in zo’n mooi huis dat de oorlog nog heeft meegemaakt – geen steen op de andere. In de tuinen wordt alles wat groeit en bloeit en altijd weer boeit met wortel en tak uitgerukt. De nouveau riche legt dwingend zijn wansmaak op aan wat in de tijd van Berlage zo liefdevol, vakkundig en gedetailleerd werd gemaakt.
Strak moet het zijn.
Strak als de vrouw van Donald Trump die zich hier nu misschien meer thuis zou voelen dan ik…
LEES VERDER
WKtS
9 AUGUSTUS 2017
