GEVELTUIN
Dagstukjes – 178
Alle overdaad getuigt van gebrek aan beschaving.
AMY GROSKAMP-TEN HAVE: HOE HOORT HET EIGENLIJK?
p de terugweg van Schiermonnikoog naar Amsterdam horen we op de autoradio dat er in de Beethovenstraat iemand is neergeschoten.
Het gebeurde in een tent die vroeger Dal Barone heette. We kwamen er vaak, net als Adriaan van Dis die destijds een buurtgenoot was, maar toen het etablissement door ándere Italianen werd overgenomen en je daar altijd, zowel binnen als buiten, modieus volk zich in zichzelf zag verlustigen, kwamen we er niet meer.
Wéér zo’n plek in Amsterdam waar je je als oudere Amsterdammers buitengesloten kunt voelen.
Hoe jeugdiger en kapitaalkrachtiger je stadgenoten, des te egocentrischer hun gedrag.
Omgangsvormen zoals Amy Groskamp-Ten Have die vroeger de gezeten burgerij voorhield, zijn veranderd in een haast pathologische assertiviteit die zomaar in een ongeremde agressiviteit kan omslaan. Krijsen, hysterie. Niemand neemt nog een blad voor de mond.
Je vraagt je af of de zeden en gewoonten van deze nouveaux riches uit dezelfde mentaliteit voortkomen als de hufterigheid en het geweld in het openbaar. Amoreel, van God los, hoe ver zijn we verwijderd van een totale immoraliteit?
Lang dachten we dat het wel over zou gaan, dat we onze buurt weer terug zouden krijgen, dat het een golfbeweging was, gelijk opgaand met de beurskoersen. Maar het gáát niet over. De omgangsvormen worden almaar lomper – laat iemand ooit een ander nog weleens voorgaan? – en nu onze kleinkinderen groot genoeg zijn om alleen in de Beethovenstraat een ijsje te gaan halen, slaat de schrik je om het hart wanneer je aan zulk gedrag en zo’n schietpartij denkt. Zware taak voor Femke Halsema en haar ‘driehoek’ om deze diep zittende verloedering aan banden te leggen.
Als we de koffers hebben uitgeladen, zien we voor de deur twee agenten staan die ons vertellen wat er gebeurd is en bovendien waaróm ze daar staan, op zo’n tweehonderd meter afstand van de plaats des onheils – tegenwoordig plaats delict geheten of in goed Amerikaans crime scene.
Er was, zegt een van hen, ‘iets verdachts’ in de geveltuin van onze buren aangetroffen.
‘Iets verdachts’?
Wát? Dumdumkogels, een Glock, een Kalasjnikov, een handgranaat, de Koran?
De agent doet er het zwijgen toe.
Ik werp een blik op de blauwe regen, de rozen, de vlijtige liesjes, de petunia’s, de dahlia’s, de hortensia’s, de pelargoniums, de vlinderstruik, de amandelboom, de valeriaan, de lavendel, de verbenum en de plumbago’s in mijn geveltuin die hun onschuldige kopjes treurig laten hangen.
Heeft de voortvluchtige moordenaar ze zo aan het schrikken gemaakt?
Of is het de droogte?
LEES VERDER
WKtS
31 JULI 2018
