KORAAL
Dagstukjes – 240
Zie, zie, zie,
zie! zie! zie!
zie!! zie!! zie!!
zie!!!’
tieren de
zwaluwen…
GUIDO GEZELLE: GIERZWALUWEN
Tien jaar geleden ging wiewiewie de wereld in, de schermkrant van Willem Kuipers, die besloot na een heel leven in en óp het papier een ongewis digitaal avontuur aan te gaan.
Willem Kuipers – c’est moi, degene die zoveel mogelijk gevoelszaken in het hedendaagse bestaan in zijn krant onder woorden tracht te brengen.
Wiewiewie is ook hét medium om vrijelijk romans, verhalen en gedichten te publiceren – wat ik het allerliefste doe, vooral omdat ik denk dat ik het niet kan, maar ik ben eigenwijs genoeg om te geloven dat ik het – na 40 jaar bij de krant en de uitgeverij te hebben gewerkt en in mijn hoofd een onuitputtelijke bibliotheek te hebben verzameld – aanzienlijk beter doe dan vele hedendaagse, somwijlen publicitair zeer over het paard getilde zich schrijver noemende medeburgers die het vooral van de televisie moeten hebben.
Voor zover ik van hun artistieke strapatsen nog kennis neem, bezie ik ze met, laat ik zeggen, medeleven en misschien meer nog: mededogen. Heer, zij weten niet wat ze doen.
Waardeoordeel
Literatuur zoals die na zoveel jaren voorgoed in mijn brein, hart, lever, nieren, maag, biceps en geslachtsdelen is ingedaald, vind ik in onze o, zo actuele wereld bijna nergens meer. Geen criticus in Nederland wijst me de weg. In de media is het literaire waardeoordeel opgeofferd aan het interview dat zoveel leuker is.
Dat is behelpen, ja, maar zielig, nee. Ik zeg liever dat het mij – nu bijna 80 jaar oud – elke dag opnieuw prikkelt om dóór te gaan. Het kan altijd beter. Je geniet als het lukt. Dan voel je even de eeuwigheid.
Het digitale scriptorium is me na tien jaar net zo vertrouwd als lang geleden de chaotische krantenredacties van Het Centrum of de Volkskrant. Ik weet er blindelings de weg en profiteer van de hardhandige lessen die wijlen mijn website-bouwer Rob Hoogers mij als alfa gaf. Ik heb veel van hem geleerd. Net als van mijn oudste zoon die informaticus is.
Durfals
Dank zij hen en vele, vele anderen werd wiewiewie (bijna) de schermkrant die mij tien jaar geleden voor ogen stond. Een schermkrant voor lezers, lezers die óók denkers, kijkers en luisteraars zijn.
Aan hen kon ik alles kwijt, óók mijn tweede, ahum, zéér diepgravende roman, Een nieuw alfabet, die papieren uitgevers onverkoopbaar achtten – ‘te moeilijk’. Ja, deze beklemde lieden weten als geen ander dat alleen een paar hoogst eigenzinnige durfals zulk werk nog willen en kúnnen lezen.
Wiewiewie, koraal in de plasticsoep van de actualiteit.
LEES VERDER
WKtS
5 SEPTEMBER 2019
Zie ook: Met licht geschreven
Zie ook het interview met Willem Kuipers
