Eisen aan het nieuws
E WORDEN geïnformeerd. Elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconde – denk je als je je medemensen in de weer ziet met hun handpalmnieuwstoestelletjes die ze nooit niet raadplegen.
Zelf heb ik niet zo’n ding, maar ik lees elke dag vier kranten, regelmatig een boek, kijk televisie – nee, de radio kan ik écht niet meer verdragen – bezoek websites en praat met verstandige mensen.
Ben ik dientengevolge op de hoogte? Weet ik bijvoorbeeld op wie ik mijn stem moet uitbrengen voor het Europese parlement?
In een van mijn kranten schrijft iemand dat ‘de burger’ te weinig van Europa weet. Dat ligt niet aan de overheid, beweert hij, maar aan de burger.
Je moet maar durven.
Ik bén op de hoogte, maar net als iedereen gebrekkig omdat de reguliere media in Nederland structureel hun plicht verzaken.
Europa is geen gelegenheidsonderwerp tegen de tijd dat er zich verkiezingen aandienen. Europa is een realiteit die er altijd is, elke dag, elk uur, elke minuut, elke seconden, kijk maar op je mobieltje.
Het wordt tijd dat de media gaan inzien dat meer en meer particulieren meer eisen stellen aan hun informatie dan zij. Ze zouden moeten breken met hun vaste gewoonten – die sleur van her en der een interviewtje – en met nieuwe vormen (formats) aansluiting moeten pogen te vinden bij nieuws dat geschiedenis wordt – geen incidenten, rellen, roddel, achterklap en spelletjes voor de Bühne met politici.
Bij Pauw en Witteman vertelde NOS-verslaggever Xander van der Wulp, de zoon van zijn vader – bij de media zijn belangrijke functies erfelijk geworden – dat men zich bij de NOS beraadt op een andere methode van informeren over de Europese verkiezingen.
Geen debat, zei hij..
Geen debat? vroeg Paul Witteman geschrokken, maar dat maakt het juist zo spannend.
Spannend.
Alsof het een voetbalwedstrijd is.
De hooligans krijgen we er gratis bij.
WKtS
