It’s so exciting, dear

 

 

 

 

 

 

Sunny side up

 

I have often thought
that if a rational Fascist dictatorship
were to exist, then
it would choose the American
system.

NOAM CHOMSKY

ls ik de keuken binnenkom, begroet mijn vrouw mij met een stralend: Surprise, surprise, dear, Super Tuesday Breakfast, en met een weids gebaar toont ze me een feestelijk gedekte dis.

Ik weet niet wat ik zie. Zoveel gekookt, gebakken en gebraden voedsel op een gewone, doordeweekse ochtend?

Tussen de vele schotels liggen The Washington Post, The New York Times en The Boston Globe. Ook al vol van Super Tuesday,  maar niet zo vol als de Volkskrant, een Amsterdamse krant toch, die ons Super Tuesday ook vandaag niet wil onthouden, al kan ze de uitslag nog niet melden.

Op de radio hoor ik een Nederlandse reporter smullen van Super Tuesday Breakfast op de Amerikaanse ambassade in Den Haag.

Anything you prefer, dear, hoor ik mijn vrouw vragen. Eggs?

Ik knik.

Soft, hard-boiled, scrambled, sunny side-up?

Or, ze lacht breed, for this very special occasion: soft-boiled quail eggs with potato gallettes, tea eggs in a brew of spices and tea, pickled egg with beetroot juice? En guitig alsof ze me een grap bereidt: Or a century egg?

Nu zie ik pas hoe ze er uitziet. Ze is op iemand gaan lijken. Het duurt even voor mijn dime valt. Op Hillary, op Hillary Clinton, de oude dame die het in de verkiezingen van de Democratische Partij in Amerika moet opnemen tegen de bejaarde senator Sanders om daarna als eerste onder de Democraten de strijd te kunnen aanbinden met de man die in de Republikeinse Partij als meest televisiegenieke kletsmeier aan kop gaat, maar z’n oorlog zeker gaat winnen, om dan, ten slotte, eindelijk, eindelijk, maar dat duurt nog vele, vele maanden – maak je borst maar nat als krantenlezer – te kunnen uitmaken welke Democraat of Republikein zich de nieuwe president van de Verenigde Staten mag noemen.

Ze is…  jezus… Hillary geworden, mevrouw Clinton, de echtgenote van Bill Clinton, een voormalige president, die in het seksuele verkeer met vrouwelijke leden van zijn staf veel, zo niet álles aan zijn erotische fantasieën onderwierp, zelfs zijn sigaren. Cubaanse sigaren. Geen detail bleef ons bespaard.

Did we… perhaps…  eh… overnight become… eh…  Americans? vraag ik mijn vrouw voorzichtig.

Yes, zegt ze prompt, met zo’n hartveroverende American public relations smile, dat ik me onmiddellijk gewonnen geef. Yes, at last. Super Tuesday honey, it’s so exciting, so exciting.

Ik krijg de indruk dat het haar allemaal te veel geworden is en het  was ook niet niks wat we voor onze kiezen kregen.  Al weken op tv, al die pagina’s, ja zelfs hele katernen in de kranten, elke dag weer, yes, Amerikaanse verkiezingen, nou ja vóórverkiezingen, maar een kniesoor die daar om maalt. En dan óók nog die Oscars. Oók al dagen op tv, talloze pagina’s in de kranten, hele katernen. Geen detail bleef ons bespaard.

Maar we gaan nooit naar Amerikaanse films, zei ik nog bij wijze van relativering, omdat ik zag hoe opgewonden ze raakte van zoveel volmaakt witte sterren, maar met haar geestdrift overrulede ze mijn scepsis: But oh, my God, dear, oh my God, it’s all so so so exciting…

Ik hield me in, want ik ben als de dood dat ze dit jaar ook nog Halloween met de kleinkinderen gaat vieren.

Ik kijk haar aan, en verdomd wéér die smile van mevrouw Clinton.

Nu ja alles beter dan dat haar van Trump.

Intussen vroeg ik me af of we door onze Nederlandse media niet langzamerhand even geschift waren geworden als al dat veel te vette, lelijke en onsmakelijk uitgedoste Amerikaanse kiezersvolk op de tv.

Wou ik dat?

Doe mij maar een zacht gekookt eitje, schat, zeg ik zachtjes.

In het Nederlands.

Het lijkt alsof ze me niet verstaat.

 

 

WKtS
2 MAART 2016
EN WAT ZEGT NOAM CHOMSKY (87) NAAR AANLEIDING VAN DE AMERIKAANSE VOORVERKIEZINGEN? (MET DANK AAN ARNOLD KOPER)
DIT!