Verbeter Je Taal Nog Meer – 44
alles wat mij lief is is leeg als een officieel
formulier, dus vul zelf maar in:
J. BERNLEF: HET KINDSBEEN
n de hoogste justitiële kringen was jarenlang sprake van een geheime liefde, une liaison dangereuse. Procureur-generaal Marc van Nimwegen en zijn ondergeschikte, hoofdofficier Marianne Bloos, hadden zes jaar lang een verhouding die ze officieel hadden moeten melden. Dat deden ze niet. Dat deden ze pas nadat speurneuzen van de NRC lucht van de affaire hadden gekregen. Toen moesten Marc en Marianne met de billen bloot.
Er bleek meer aan de hand dan elkaar het hof maken, flirten, minnekozen, vrijen, neuken en verdere geile hand- en spandiensten.
De vraag was bijvoorbeeld wie het goed gevonden had dat Marianne bij haar verliefde baas mocht gaan werken en waarom nam Marc in 2002 zijn minnares op kosten van de zaak mee naar Bangkok voor een conferentie over mensenhandel? Ook bevreemdde het de verslaggevers dat de geliefden steeds in hun eigen wagen met chauffeur naar hun afspraakjes werden vervoerd?
Lopen de heren, vroeg ik me af toen ik dit las, in hedendaagse hogere kringen nog steeds hun pik achterna en dansen de dames nog net zo gewillig naar hun pijpen als vóór me too?
De affaire lijkt te bevestigen dat het sinds Opstelten en Teeven een zootje is bij justitie.
Voor mij weegt dat in dit geval niet eens het zwaarst. Ook niet dat die twee o, zo belangrijke juristen jarenlang in het geniep hun nummertjes maakten. Evenmin dat hun verhouding nogal wat schade toebrengt aan de rechtsstaat, want gezagsondermijnend, nee, voor mij was het pijnlijkst aan de kwestie het woord waarmee de hoogste gezagsdragers – en Marc zélf – de affaire afdeden. Het woord partnerrelatie.
Partnerrelatie.
Als het juristentaal was geweest, zou ik er nog vrede mee gehad kunnen hebben, maar helaas, zulke taal hoor je tegenwoordig overal, niet alleen in de juristerij, maar ook in de zorg, het bedrijfsleven, het onderwijs, in de kranten, op de televisie en bij de overheid. Geen wonder dat ook gewone mensen tegenwoordig zo raar praten.
‘Partnerrelatie’ – het is de zoveelste, irritante vertaling uit het Amerikaans die het Nederlands misvormt – net als dat racistische ‘wit’ in plaats van ons zuivere ‘blank’.
Het is een taal die naar een andere cultuur verwijst dan de mijne, de cultuur van House of Cards, de Tea Party, Donald Trump en veel van die populaire programma’s bij de commerciële omroepen. Wie zulk Amerikaans klakkeloos overneemt, geeft er blijk van te willen behoren bij deze grove, gewelddadige en platte cultuur, waar geen plaats is voor tederheid, liefkozen en aandacht, maar, huppetee, seks onmiddellijk doeltreffend omgezet wordt in een vluggertje tussen de dossierkasten. Grab her by the pussy.
Wie zijn liefde een partnerrelatie noemt, roept onontkoombaar dat beeld op. Zo iemand is het spoor bijster. Of hij liegt. Zo iemand is tot álles in staat. Regels, wetten, moraal? Als je maar niet betrapt wordt en hoe dan ook op tijd klaarkomt.
LEES VERDER
27 MEI 2018
WKtS
DE VOLKSKNAR
