Podium Witteman

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ongewoon geestig…

 

All music is folk music, I ain’t never
heard no horse sing a song.

LOUIS ARMSTRONG

 

r zijn televisieprogramma’s waarvoor ik graag de boeken sluit. Ik ben een lezer, kijken doe ik erbij. Maar op zondagavond zit ik al om zes uur klaar voor Podium Witteman.

Ik ken Paul Witteman van de keer dat hij mij voor de radio interviewde. Hij was toen nog verslaggever bij de VARA. Ik had met een handvol collega’s feiten verzameld over vakgenoten die door de gezagsdragers in hun land jarenlang getreiterd of monddood gemaakt werden. Sommigen werden écht dood gemaakt.

We rapporteerden onze bevindingen aan Max van der Stoel, de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken,  die zei dat hij er iets aan ging doen – en dat inderdaad deed. Paul Witteman verspreidde de boodschap onder het volk.

Iedereen begrijpt dat ik Paul Witteman mocht. Hij had ons als rode journalist professioneel verantwoord gesteund.

Chapeau!

In de tijd dat Paul op de televisie zo nodig iets met Jeroen Pauw moest doen, kwijnde mijn waardering – wat een gezever.

Ik vond het Paul Witteman onwaardig, maar nu is hij, opnieuw vele jaren ouder, maar zichtbaar verjongd op de televisie terug.

Die verjonging is de muziek. Paul heeft zijn programma tot pure muziek gemaakt. Verrassend, ontroerend, bewonderenswaardig en wat een creativiteit, talent, vakmanschap, humor en zelfs lol die je te zien en te horen krijgt….

Chapeau.

Dat dit kan!

Aan het eind van zijn loopbaan bewijst Paul Witteman wat-ie altijd al geweest is en nooit met die domme talkshow in de waagschaal had moeten stellen: een heel goeie journalist.

Een heel goeie journalist is tegenwoordig – om het eens paradoxaal te zeggen – een generalist die put uit één enkele specialisatie. Voor Paul Witteman is dat de muziek. De muziek zoals ze ons in deze tijd tegemoet treedt – wat ook Paul Witteman soms lijkt te verbazen – jong, vrij, van alle markten thuis, speels, humoristisch en dus… ja, ik kan er ook niks aan doen, kunst is nu eenmaal een voortdurende lof der zotheid… ongewoon geestig…

Zonder het muzische is televisie even dom, saai, beperkt en fake als een correspondents’ diner met Mark Rutte, Gordon en Twan Huys.

 

 

 

WKtS
15 FEBRUARI 2016