BUIKSLOOT
Dagstukjes – 166
e steken steeds vaker het IJ over. Met de pont. Voor mij en mijn vrouw is het filmmuseum een trekpleister. Maar er zijn ook andere verlokkingen.
Gisteren liepen we aan de hand van Remco Daalder, de stadsecoloog, aan wie wij het gidsje Natuurlijk Amsterdam, 16 wandelingen in en rond de stad met tekeningen van Herwolt van Doornen, te danken hebben, in Amsterdam-Noord naar Tuindorp Oostzaan en Buiksloot. Daar waren we te voet nog nooit geweest.
Het was aan het IJ zo onaangenaam dat we algauw huiverend naar de warme kachel terugverlangden, maar de gure Noordooster had met zulk watjesgedrag niets te schaften. Meedogenloos blies hij ons voort.
Nadat we de tochtige nieuwbouw rondom Eye achter ons hadden gelaten, verzeilden we in een onbekend dorps polderland, zoals je dat in de laatste ongeschonden resten Nederland elders ook nog wel vindt, maar niet met zoveel variatie. Tuindorp Oostzaan en Buiksloot bleken veel uit het verleden bewaard te hebben.
We zagen markante overeenkomsten met andere buitenplaatsen op loop- of fietsafstand van Amsterdam, zoals Durgerdam, Zunderdorp, Ransdorp, Holysloot, Monnickendam, Broek in Waterland en Marken, maar hier liep je onmiskenbaar in een oude stadswijk, enigszins te vergelijken met Nieuwendam.
Er was veel nieuwbouw, zeker, er wordt trouwens nog steeds gebouwd, maar het groen hield deze suburbane uitbreidingen mooi op afstand. De behuizing was doorschoten met parken die herinnerden aan pogingen om hier in het begin van de twintigste eeuw tuinsteden aan te leggen voor de arbeiders in de scheepsbouw.
Bomen en struiken waren nog kaal, maar we konden ons voorstellen dat je op deze wandeling over een paar weken even gelukkig zou worden van de meidoorns als de dan virtuoos concerterende nachtegalen. We vergaten de kou. We wilden in Tuindorp Oostzaan en Buiksloot wonen, het liefst aan de dijk.
Toen we drie uur later in Eye naar het drukbevaren IJ keken, constateerden we tevreden dat we nu alle door Remco Daalder aanbevolen wijken van Amsterdam gedaan hadden.
Klaar?
Nee, als in juli de metro van Noord naar Zuid rijdt, keren we spoorslags terug. In deze stedelijke enclave met zijn zestiende-eeuwse kerk, polders, martiale iepen en zwakke dijken – waar op gevoelige punten de auto geweerd wordt – valt nog heel wat te beleven. Graag wil ik dan meer horen over plannen voor een Manhattan aan het IJ waartegen bewoners met spandoeken protesteren.
24 MAART 2018
WKtS
LEES VERDER
