GERARD begreep dat er van buiten spoken op hem afkwamen waarbij vergeleken een stelletje lastige scholieren een peulenschil waren. Hij werd er heel erg onrustig van. Waar bleef die Maxima nou toch? Hij wou het achter de rug hebben. Soms dacht hij, ’s nachts alleen in zijn bed te Almere, dat haar bezoek een droom was geweest. Maar ‘s zaterdags met zijn hengel aan de waterkant zag hij alles weer glashelder voor zich. Ze was adembenemend mooi geweest. Had ze hem ingepalmd? Maar het ging toch om Eamer?
Hij was zo vervuld van Argentinië en Maxima dat toen mevrouw Boszhardt belde omdat er weer wat met Carlos zijn fiets was, hij spontaan over ‘ons financiële systeem’ begon.
‘Wat bedoel je Gerard,’ vroeg mevrouw Boszhardt hoorbaar verbaasd.
‘O, neem me niet kwalijk,’ zei Gerard, ‘waar belde u voor?’
Het was alsof dit korte gesprek de komst van Maxima had aangekondigd. Stralend kwam ze de winkel binnen.
‘Aan de slag, Gerard,’ riep ze bijna jolig, alsof ze al jaren collega’s waren. Ze liep rechtstreeks naar Gerards wat vettige computer. Gerard volgde haar, als een hondje dacht hij. Dat had hij met Ans nooit gehad. Bij haar was hij toch, hoe dan ook, de baas geweest, de man die het geld inbracht.
‘Log maar in,’ zei Maxima, ‘ik kijk wel even weg.’
‘Mijn ING’ verscheen. Gerard klikte en tot zijn stomme verbazing zag hij dat er aan de creditzijde bedragen stonden met vele nullen. Wat een geld! Hij was er zo ondersteboven van dat hij zich de tijd niet gunde al die nullen te tellen. Miljoenen. Voor een goed doel. Eamer. Nog even en hij had haar uit de brand geholpen. Haar rijkdom zou hem een welverzorgde oudedag kunnen garanderen. Geen gezeik meer met banken en ambtenaren. Een eigen boot om op de randmeren te vissen. Elke maand naar Galicië vliegen. Cadeaus voor Eamer haar kinderen… Geld voor haar man…
De stem van Maxima onderbrak zijn gedachtevlucht. Of het niet handiger was als zijzelf het geld naar de adressen in Afrika overmaakte. Ze boog zich over hem heen. Hij rook haar kostelijke odeur. Hij nam iets meer afstand in acht en zag hoe Maxima een briefje uit haar tas haalde en een eerste nummer intikte. Ze deed het snel. Gerard liet haar begaan. Zo bedreven. Maar ondanks haar vaardigheid en vlugge vingers was ze toch geruime tijd aan het intoetsen. Moest natuurlijk heel zorgvuldig. Een tikfout en je was je geld kwijt.
Om de indruk te vermijden dat hij haar controleerde begon Gerard quasi de kaartenbak met huurders door te vlooien. Wanbetalers in overvloed. Hij telde er in de gauwigheid zeker veertig. Maal tien euro. Toch geld… Steels keek hij naar Maxima. Was ze niet bang zich te bevlekken? Al die vettigheid. Telkens wanneer ze zich bewoog kwam die geur van haar los, verleidelijk, subtiel, geraffineerd, duur, Argentijns… Het deed hem zich nog smeriger voelen, maar hij merkte ook dat hij opgewonden raakte op een manier die hij niet meer kende… Als puber met en oververhit vrouwtje de bosjes in… Goed doel. Eamer.
Plotseling stak Maxima haar armen omhoog. ‘Klaar,’ juichte ze en ze lachte zoals de kleine Manon kon lachen als ze voor Ans bij de afwas haar eigen bordje had afgedroogd. Ze danste, een, twee passen – weg van de toonbank. Gerard zag haar slanke leest, haar geschoren oksels. De tango. Ons hele financiële systeem. Alles kwam goed. Wat een wijf. Ze bedankte hem. In de deuropening zwaaide ze nog even. Overweldigd liep Gerard naar zijn werkplaats terug.
