Ik of jij of wij

AFGESTUDEERDEN IN AMERIKA? NEE, IN MAASTRICHT

 

Dagstukjes – 274

 

Ikke, ikke en de rest kan stikke…
KINDERWIJSHEID

 

 

Op mijn woonerf in Amsterdam is het al maanden stiller dan op het platteland waar ik onlangs een poosje was. Zelfs in de winter scheuren de boeren daar met luid geraas op hun monsterlijke tractoren heen en weer.

Thuis hoor ik bijna geen straatlawaai meer. De scholen zijn dicht, en dat scheelt, al is er altijd wel een puberende aterling die ervan geniet voorbijgangers de stuipen op het lijf te jagen door vanaf zijn scooter een vuurwerkbom de ruimte in te slingeren. Je schrikt je kapot. De eerste keer dat het me overkwam, dacht ik in Syrië of Jemen te zijn terechtgekomen, maar deze knallen zijn niet eens het ergste wat ik hoor.

Het ergste komt niet van buiten, het ergste klinkt binnen als onze media weer eens menen allerlei verdwaasde leeglopers het woord te moeten geven om ze – nogal voorspelbaar – te laten vertellen dat ze overal tegen zijn. Oók tegen de gedragsvoorschriften die ons moeten behoeden voor een uitbreiding van de corona-pandemie met nóg meer zieken en doden.

NSB

Zelfs Theo Hiddema, de trouwe maat en tweede vader van Thierry Baudet, werd het te veel. Hij verliet dat enge Forum. Misschien deed de partij hem langzamerhand te veel aan de NSB van zijn vader denken.

In heel die kakofonie van voortdurende stemmingmakerij beluister ik een maatschappelijke tegenstelling die weliswaar van alle tijden is, maar die ik niet eerder zo luidruchtig en radicaal heb horen uitdragen. De tegenstelling tussen jouw belang en het belang van ons allemaal. Elk idee van samenleven lijkt te zijn verdwenen. De irritante belijders van het eigen belang dringen met steun van de media maar al te gemakkelijk tot de publieke opinie door en denken zich zelfs onder de huidige omstandigheden geen moer te hoeven aantrekken van het algemeen belang. Hun ik laat zich niets gezeggen. Toch doen ze dingen samen. Ik vraag me af hoe ze dan hun eigenbelang delen. Het moest haast wel op slaande ruzie uitlopen.

Dor hout

Ik heb er geen verklaring voor. Ik heb wel vragen. Is het misschien een gevolg van de onmiddellijke behoeftebevrediging die tegenwoordig als een recht wordt gezien? Of geven we de schuld maar weer aan het onderwijs dat al jaren – naar Amerikaans model – zo op scoren is ingericht is dat er voor zoiets als een brede, algemene vorming geen ruimte meer overblijft. Die vorming, en vooral een belangrijk onderdeel ervan, de muzische vorming, is ‘dor hout’ geworden dat de vooruitgang, jouw vooruitgang, alleen maar blokkeert. Een doorwrocht boek lezen is er niet meer bij.

De hoogopgeleiden die het tegenwoordig overal voor het zeggen hebben, vergaarden nog net voldoende kennis om hun carrière voortvarend in gang te zetten,  maar staken te weinig op om het algemeen belang te kunnen begrijpen. Onder de eigentijdse dwarsliggers zie je opvallend veel mislukkelingen die niettemin – mirabile dictu – een academische bul wisten te verwerven. Soms zelfs cum laude.

 

 

 

TERUG NAAR DE VOORPAGINA

LEES VERDER
WKtS
6 JANUARI 2021
EERDER IN LOGBOEK