Dagstukjes – 95
Heeft mama een goede bui
En is papa niet te lui
Nou dan gaan we naar de speeltuin…
KINDERLIEDJE
et werd dus Trump. Ik was er niet vóór dat hij gekozen werd, maar het was niet mijn pakkie-an, al probeerden de Nederlandse media mij in de waan te brengen dat ook mijn stem telde. Dat het onze verkiezingen waren.
Dat was niet zo. Het waren de verkiezingen van de media.
Het kon niet duidelijker gedemonstreerd worden dan door de overkill aan beelden en geklets waaronder we gisteravond werden bedolven.
De media, de Nederlandse media in Hilversum, hebben de Nederlandse cultuur weer wat Amerikaanser gemaakt. Ze disten ons – hoe onbeholpen ook – met kinderlijke blijheid Amerikaanse sprookjes op, waarin ze vooral zelf geloven.
Ik hield en hou van sprookjes, maar voor volwassenen is hun magie op zeker moment uitgewerkt.
Niet voor mediadienaren. Die komen hun speeltuin niet uit. Nog elke dag zitten ze daar met elkaar op de wipkip te kakelen. Moeilijk om hun naïeve praat serieus te nemen. Puberale kringgesprekken zijn het.
Toch zette één vraag me aan het denken: waarom kozen hoogopgeleide witte vrouwen voor Donald Trump?
Ik laat dat academische Amerikaanse taalgebruik – hoogopgeleide witte vrouwen – nu maar even voor wat het is, wereldvreemd geklets, en probeer een antwoord te vinden.
Om het geld?
Willen hoogopgeleide witte vrouwen in Amerika geld?
Of willen ze macht en tonen ze op die manier dat voor hen de vrouwenemancipatie in Amerika voltooid is? Dan heb je ook geen vrouwelijke president meer nodig.
Of varen hoogopgeleide witte vrouwen in Amerika nog steeds de koers die zij altijd al voeren: achter de sterkste aan?
En de sterkste, Heleen Mees, dat zou jij toch moeten weten, is voor hoogopgeleide witte vrouwen nog steeds een mán.
LEES VERDER
WKtS
9 NOVEMBER 2016
