Een ode aan de dood

 

Dagstukjes – 93

 

Men moet niet van het lieve dood-zijn ijzen…
WILLEM KLOOS: DOOD-GAAN

ans Heg was jarig. Hij werd tachtig. Hans Heg was muziekcriticus van de Volkskrant in de tijd dat ik daar als literair redacteur en chef van de kunstredactie ook de muze diende. Daarom werd ik – mét andere oud-collega’s – uitgenodigd voor een verjaarspartijtje in het Muziekgebouw aan het IJ.

Een bijzonder verjaarspartijtje, want Hans liet ons delen in een – bijzonder – concert met Lavinia Meijer.

Er was  zelfs sprake van een wereldpremière. Van Jacob TV – zoals hij in Amerika heet, in Nederland noemen we hem Jacob ter Veldhuis. Een vriend van Hans Heg. Zijn Harper Songs werden deze middag voor het eerst in het openbaar ten gehore gebracht. Indrukwekkend. Hemelse muziek – dank zij Nora Fischer die mij met haar stem en haar voordracht naar een andere tijd en een andere ruimte vervoerde.

De Harper Songs bleken een ode aan de dood te zijn. Toepasselijk cadeau voor een tachtigjarige. Het waren in het Engels vertaalde grafschriften uit het oude Egypte die klonken als hedendaagse poëzie,  funeraire poëzie, poëzie met een eeuwenoude geschiedenis.

Na afloop, op weg naar de tram, bedacht ik dat op deze – zeer bijzondere muzikale – avond een niet te bevatten tijdsspanne was overbrugd. En tegelijkertijd was alles bij het oude gebleven, de harp, de muziek, de poëzie, de dood, het klotsende water van het IJ, Amsterdam én Hans Heg!

Thuisgekomen beluisterde ik als journalist nog een keer de Headlines van Jacob TV en Nora Fischer.

LEES VERDER
WKtS
3 NOVEMBER 2016