Dagstukjes – 208
Mussolini, Mussolini…
MARIE W. VOS: MUSSOLINI-MATTEOTTI [1]
och snap ik wel waarom steeds meer mensen roepen om een sterke man. Sterke mááááán, waar ben je? Het is de wanhoopskreet van mensen die bij terechte klachten of goede vragen niet gehoord worden. Luister!
Natuurlijk kun je zeggen dat alleen zij dat doen, ‘die mensen’, ‘laagopgeleid’, ‘het volk’, maar toen ik vanmorgen voor de spiegel stond en de veroudering mij vol in het gezicht trof, bedacht ik dat ik óók regelmatig behoefte heb aan de (of één) sterke man.
Nee, een sterke vrouw hoef ik niet, die heb ik al. Een mán. Mijn vader? Nee, die is al eeuwen dood. Een leider van een politieke partij? Het spijt me, maar mag ik even dat teiltje daar, ja dát! In de politiek zie ik uitsluitend lulletjes rozenwater die alleen met zichzelf – en de peilingen – in de weer zijn.
Nee, ik bedoel iemand bij wie je aan kunt kloppen als je tegen een misstand aanloopt en die dan ingrijpt. Klaar! Opgelost!
Als er zomaar bomen omgehakt worden, bijvoorbeeld. Of als er voortdurend door het rode licht gereden wordt. Of als terrasverwarming van de horeca en open deuren van de middenstand dagelijks hoeveelheden energie verspillen waarmee je heel Amsterdam kunt warm stoken.
Neringdoende
Als ik – om bij het laatste te blijven – zo’n puntje in een winkel weleens aansnijd, is het antwoord steevast dat de deuren open moeten blijven omdat anders de klant niet binnenloopt. Ik ben geen neringdoende, maar dat begrijp ik. Het is ook vervelend als je eigenhandig een deur moet openen. Tjee, zeg, vertel mij wat. Maar of het zo is, betwijfel ik. Het krioelt in onze dagelijkse gesprekken van de aannames, theorieën en bedenksels die ergens heel ver weg van de praktijk op een kantoor door een paar managers tot waarheden zijn verklaard omdat zij en hun academisch gevormde knechtjes het ook niet weten. Met zulke humbug houden ze zich staande en dekken ze zich in.
Wat je mist als je je dagelijkse boodschappen doet, is een man (of vrouw) die voor de winkel verantwoordelijk is en jou serieus neemt. Maar zo’n man is er niet. Degene die je te woord staat, is een werknemer van een keten, en een keten is per definitie niet alleen onbereikbaar, maar ook onmenselijk, of – door al die verwarrende denkbeelden van de bestuurskunde en de marketing – zozeer de weg kwijt dat hij zijn ondergeschikten regelmatig aan de rand van een burn-out brengt.
Linkmichels
Ik heb weleens geprobeerd toegang tot zo’n keten te krijgen, maar als je niet namens een geruchtmakend televisieprogramma komt, kun je het wel vergeten. Je krijgt niemand te spreken. Niemand…
Die niemand staat symbool voor wat we vroeger in Nederland – en elders – leiding geven noemden, leiding geven. Dat doet niemand meer en als er geen leiding meer gegeven wordt, wordt er ook geen leiding meer genomen. Dan ben je wel gedwongen het zelf te doen. Met anderen. Allemaal een geel hesje aan en maar schreeuwen.
Helpt het?
Nee, want klagen is één ding, maar grieven verhelpen vereist een heel ander soort ‘leiders’ dan we nu voorbij zien komen in hun veel te grote lease-auto’s, linkmichels die als geen ander weten dat ze het verst komen wanneer ze zich beperken tot een zo efficiënt mogelijke bedrijfsvoering tussen hun eigen muren. Wat daarbuiten valt, lossen anderen maar op.
Maar wie?
LEES VERDER
WKtS
10 FEBRUARI 2019
[1] Giacomo Matteotti was een Italiaanse socialistische politicus, die in 1924 door een fascistische knokploeg werd vermoord. Niet zeker is of Mussolini hierachter zat.
