Dagstukjes – 58
k had het boek van Joris Luyendijk nog niet uit, of het nieuws deed de ronde dat bestuurders van ABN Amro – op Gerrit Zalm na die al een miljoen per jaar verdient – zichzelf met een ton extra hadden verrijkt.
Ik neem aan dat ze het boek van Luyendijk nog niet gelezen hadden. Ik wil ze aanbevelen dat toch maar te doen, niet in de hoop dat ze vervolgens nette mensen zullen worden, oppassend, zuinig, goed voor kinderen, buren en medeleden van hun ‘participatiemaatschappij’, maar in de hoop dat ze eindelijk, eindelijk, eindelijk gaan inzien hoe incapabel, verwaten en wereldvreemd ze zijn.
Waar maak ik me druk om? Ik heb geen geld, mij persoonlijk kan het allemaal niets schelen, nou ja, dat mijn pensioen door het geknoei van deze lieden elk jaar minder waard wordt, vind ik een grof onrecht. Het was toch niet mijn schuld? Waarom word ik dan gestraft?
Luyendijks boek heet: Dit kan niet waar zijn. De schrijver rapporteert – heel helder, spannend zelfs – wat tweehonderd employés in de Londense City hem vaak na lang aarzelen hebben opgebiecht.
Veel van wat hij je vertelt, zal iemand die in een groot concern gewerkt heeft, niet onbekend in de oren klinken, maar de volslagen anarchie, angst en geldverslaving die de de bancaire sector te zien geeft, is ongekend – met geen pen te beschrijven, zou je zeggen, behalve die van Joris dan.
Luyendijk schrok van zijn eigen bevindingen.
Was het écht zo erg?
Ja, het was écht zo erg, maar meer dan dit antwoord op de vraag bedrukt hem de zekerheid dat het nooit meer goed zal komen.
Wij, de maatschappij, de politiek, staatsburgers en kiezers staan machteloos.
LEES VERDER
WKtS
1 APRIL 2015
