Facebook

 

Dagstukjes – 186

 

voor wie ik liefheb, wil ik heten.
NEELTJE MARIA MIN

 

k was jarig. Ik weet dat je dan op Facebook wordt gefeliciteerd. Dus keek ik, en ja, hoor, heel veel van mijn om en nabij de 250 vrienden waren van de partij.

Wat niemand had opgemerkt, althans mij niet had gemeld,  was dat ik al zes maanden niet meer op Facebook te horen of te zien ben geweest. Ik had er genoeg van. Je hebt facebookvrienden en je hebt vrienden.

De laatsten weten me wel te vinden, de anderen ken ik meestentijds alleen maar heel vaag van Facebook. Ze maken deel uit van een tamelijk willekeurig tot stand gekomen sociaal netwerk, maar ik heb niks met sociale netwerken. Ik wil contact. Met één, met twee, desnoods met drie of tien mensen, maar niet met 250 – dat is onmogelijk.

Ik heb geen vrienden nodig om er beter van te worden. Ik hoef me ook niet te vertonen. Zo van: kijk mij eens. Vind mij geweldig. Like me!

Dat heeft voor mij iets abjects. Overgewaaid uit Amerika en dus onder hoger opgeleiden verplicht.

Mijn afkeer nam toe. Ik associeerde dit gedrag met de hypocrisie in de wereld van de Amerikaanse middenklasse die heeft gestudeerd om te leren hoe je je boven een ander verheft. Keeping up with the Jones.

Ik kreeg steeds sterker de indruk dat helemaal niemand op Facebook iets anders wilde dan zichzelf exhibitioneren. Het was van een verlammende eigenliefde. Je liked om geliked te worden.

Ik deel met mijn dierbaren en vrienden liever iets anders, het gevoel dat we om elkaar geven. Benieuwd zijn naar elkaars ervaringen, gedachten en opvattingen.

Op Facebook bleken de paar mensen die dat ook wilden, nauwelijks te worden gehoord, terwijl de eerste de beste luiwammes die elk dag achter haar pc hing en liet weten hoe ze zich zo verveelde telkens zo’n 150 likes incasseerde. Haar vrienden.

Wat een wereld.

Facebook is voor mij een vat waarin iedereen ongehinderd z’n uitgebloeide bloemen dumpt.

Maar wie weet, misschien is het voor anderen een ‘doos’ van Pandora.

 

 

 

LEES VERDER
WKtS
30 AUGUSTUS 2018